Gegroet, meisje dat ik nog moet,
meisje ooit en nooit meer hier,
veel te hijgend verwoord, paars
en ijselijk word jij weer het december
van mijn verbeelding en groeit nu
mijn lettergrepen uit, jij laatste dag
van een jaar zonder ringen.

In Meisje dat ik nog moet verkent Y.M. Dangre het verlangen naar liefde in al zijn facetten. De ene keer speels en ironisch, de andere keer ontluisterend, maar altijd zangerig bezweert Dangre het opbloeien, verwelken en de wrange nasmaak van elk beminnen. In zijn poëzie bezingt hij de geliefde die gedoemd is om ten onder te gaan aan haar ideaalbeeld. En toch blijft er altijd dat volgende meisje dat de dichter nog moet.

Meisje dat ik nog moet (2011), werd genomineerd voor de C. Buddingh’-prijs en bekroond met de Herman de Coninckprijs.

‘Modern, ongehoord zelfs, zijn ze door de consequent ontwrichte, briljant verhaspelde zinsbouw, hun specifieke lichtvoetige virtuositeit – en in de homeopathische druppel ironie die er – Dangre zij dank – in is bijgemengd. Een verbluffende aanwinst.’ Juryrapport C.Buddingh’ Prijs

‘Aan lef, talent en power ontbreekt het deze bruisende neo-Rimbaud niet.’ de Volkskrant

Meisje dat ik nog moet is verschenen in 2011 bij De Bezige Bij